Istorija mušičarenja – Elijanov zapis
Istorija mušičarenja – Elijanov zapis
“Čuo sam, i mogu da vam pričam o načinu ribolova u Makedoniji, koji je sledeći: Između Beroae i Tessalonicae teče rijeka Astraeus. U njoj žive ribe sa pjegama na koži, ali kako ih tamo zovu najbolje je da pitate Makedonce. Te ribe se hrane mušicama koje lete oko rijeke i koje se razlikuju od mušica koje drugdje žive.
One ne izgledaju kao ose, niti liče na bumbare, pa čak ni na pčele, iako imaju neke od osobina pomenutih insekata. Moglo bi se reći da su velike kao bumbari, da im je boja slična kao kod osa, a da zuje kao pčele. Lokalni stanovnici ih zovu Hippourus. Ove mušice se roje oko rijeke i tamo traže svoju hranu. Tom prilikom opažaju ih ribe koje žive u rijeci. Kada riba primjeti Hippourus-a na površini ona mu se bešumno prikrada, pazeći da ne uplaši svoj plijen. U momentu kada se nađe u sijenci mušice riba otvara usta i guta je, baš kao što vuk prepada ovcu ili kao što orao ulovi gusku. Pošto to uradi, riba zaranja u dubinu ispod zatalasane vode. Iako ribolovci znaju za sve ovo, oni ne koriste te mušice kao mamac za ribe, pošto one kada ih ljudska ruka dodirne gube prirodan izgled, njihova krila se raspadaju i uvenu, pa ribe ne žele da ih jedu niti da se približavaju takvoj mušici, jer im neki tajanstveni instinkt govori da su te mušice bile ulovljene. Svojom vještinom ribolovci ipak uspijevaju da prevare ribe pomoću sledeće rukotvorine. Oni namotaju crvenu vunu oko udice i za tu vunu pričvršćuju dva pera, kakva rastu ispod pijetlove rese, a imaju boju voska. Štap za pecanje je dug šest stopa, a isto toliko i struna. Ribolovci zabacuju taj mamac, pa riba privučena i uzbuđena bojom prilazi, zamišljajući da će se dobro najesti, široko otvara usta i kači se na udicu. . . . .”
Ovako je prije gotovo 1.800 godina Claudius Alianus u svom djelu “De Natura Animalium” – knjiga XVII, prvi opisao mušičare, viđene negdje na teritoriji današnje sjeverne Grčke.
Od trenutka kada se počelo pisati o istoriji mušičarenja napisano je mnogo o mijestu i vremenu njegovog nastanka kao i o njegovom razvoju u poslednjih pet – šest vekova . Nije tajna da su detalji o načinu kojim je mušičarenje rašireno do današnjeg obima veoma magloviti i u sferi pretpostavki. Od Elijanovog zapisa pa do radova modernih mušičara ( Andrija Urban, Andrew Herd, Goran Grubić, …) jedino je pouzdano identifikovana reka na čijim je obalama osmotren prvi ribolovac sa ljeskovim štapom i genijalnom idejom nadmudrivanja sa pastrmkom i prirodom. Sve ostalo sakriveno je plamenom istorijskih stihija koje su ovim dijelom Evrope periodično uništavale i mnoga za to vrijeme značajnija dostignuća čovječanstva. Pronalazak bilo kakvog naknadnog zapisa o prapočecima ribolovačkog pokreta, koji je dostigao globalne razmere popularnosti, tako je izostao a onima koji su voljni da osim mahanja “mušicama” razmišljaju i o tome kome treba da zahvale za jedinstvenu pasiju, ostaju mašta i pretpostavke.
